Wiosna się budzi

wirus się trudzi

nas nie załamie

bo mamy wielkie zadanie:

Pobożnie i twórczo żyć na kwarantannie

(Ks. Robert Bieleń sdb)

O puchar Księdza Proboszcza

Najlepsze prace zostaną umieszczone na stronie parafialnej.

• Humorem w wirusa czyli Fraszki na czas pandemii

Wiosna się budzi

wirus się trudzi

nas nie załamie

bo mamy wielkie zadanie:

Pobożnie i twórczo żyć na kwarantannie

(Ks. Robert Bieleń sdb)

 

• Dla dzieci i młodzieży:
  • konkurs foto: „Mój domowy Kościół - mój domowy ołtarzyk” (Moje domowe miejsce modlitwy) oraz „Jesień, zima nas nie smuci, bośmy w łaskę obuci ” (na spacerze lub w ogrodzie). Regulamni konkursu jak inne, z uwzględnieniem RODO.
  • konkurs pisarski na powyższe tematy
  • konkurs rysunkowy na powyższe tematy
• Dla dorosłych – impresje literackie:
  • „Opowiedz mi swoją historię” – wspomnienia parafian z minionych lat (mile widziana fotografia i jej omówienie)
  • „Moje spotkania z Janem Pawłem II” – wspomnienia parafian z pobytu bpa/kard. Wojtyły w parafii w 1960 i 1973 r.
  • „Mój Jan Paweł II”
  • „Bóg w czasie kwarantanny”

CIĄGLE CZEKAMY NA TWRÓCZOŚĆ PARAFIAN - RÓWNIEŻ TERAZ, W 2. FALII PANDEMII

• Liczymy na Waszą twórczość i pomysłowość.

KAZANIA na Gorzkie Żale diakona Patryka Chmielewskiego sdb - Wielki Post 2020

Kazania Pasyjne 5 - 29 marca

Mt 27,33-56
Piąta tajemnica bolesna: Ukrzyżowanie i śmierć Pana Jezusa na Krzyżu. Możemy wziąć krzyż i iść w Drogę Krzyżową, możemy go całować (choć teraz tylko prywatnie), możemy zakrywać filetową chustą (jak od tej niedzieli), a potem znowu odsłaniać. Możemy wiele praktyk pobożnych przy krzyżu odprawiać. Jednak przy krzyżu trzeba uklęknąć, przy krzyżu Jezusa posiedzieć. Patrzeć na krzyż i rozmyślać, nie rozpaczać. Nie chodzi o to, żeby dużo robić. Trzeba go przyjąć. Przy Jezusie trzeba być kiedy On umiera. Umierający potrzebuje obecności drugiego.
Czym jest ukrzyżowanie Jezusa dla Ciebie dzisiaj? Co przeżyłeś z Jezusem na drodze z Ogrodu: pełnego niewierności apostołów, zdrady Judasza, bólu i trwogi przed śmiercią, na kalwarię? Czy włączyłeś swój ból codzienności, zmagania o pokój w domu, o wierność małżeńską w cierpienia biczowania Jezusa? Czy ukoronowanie cierniem Jezusa dało Ci siłę, żeby królować nad swoimi słabościami i panować nad złymi myślami? I czy Droga Krzyżowa Jezusa, droga Boga-Człowieka, którą każdego dnia wybierasz aby przejść z bliskimi, stała się udziałem twojej rodziny, wspólnoty, czy kwarantanny? Jeśli nie przeżyłeś drogi na kalwarię, to umrzesz bez nadziei. Bo nie zobaczysz Boga w Człowieku.
Kard. Robert Sarah powiedział poruszające słowa na określenie zagłady ludzi w czasie II Wojny Światowej: „Zabijając człowieka, zabijamy Boga. Nienawidząc człowieka, nienawidzimy Boga. Zadając człowiekowi cierpienie, zadajemy cierpienie Bogu”. To piękne przełożenie słów Jezusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (por. Mt 25, 40). Tak więc człowiek zabił Boga. I tak codziennie zabijanych jest tysiące osób, ludzi, którzy są obrazem Boga jedynego. I my jesteśmy obrazem Boga, choć od upadku pierwszych ludzi ten obraz prawie skutecznie niszczymy. Od grzechu do grzechu: nienawiść, pycha, chciwość, lenistwo, pijaństwo, obżarstwo, gniew, nieczystość… To wszystko niszczy podobieństwo Boga w człowieku: w tobie i we mnie.
To podobieństwo człowieka do Boga nigdy się nie kończy. To podobieństwo jest wielką tajemnica ukrycia się Boga w bliźnim. Jezus, który działał znaki i cuda, wszystkim dobrze czynił i ukazywał wielką moc i miłość Boga, został ukrzyżowany. Ci, którzy go krzyżowali nie dostrzegli tego Kim naprawdę był Jezus. Nie chcieli dostrzec w Jezusie Mesjasza, Zbawiciela, Pana. I choć dobrze widzieli Jego cuda, bo sami przyznali, że: „Innych wybawiał, siebie nie może wybawić” (Mt 27,42), to zaprzeczyli sami sobie. I tak po dziś dzień zaprzeczamy sobie, zaprzeczając Bogu, który może wszystko, odmawiając Mu wielkiej mocy, która wszystko utrzymuje w istnieniu. Zaprzeczamy Bogu kiedy nie uznajemy godności dziecka Bożego tym, z którymi żyjemy. Cytujemy jak diabeł na pustyni Słowa Pisma Świętego, które pod krzyżem padają znowu: „Jeśli jesteś Synem Bożym … powiedz temu kamieniowi żeby się stał chlebem … jeśli jesteś Synem Bożym … zejdź z krzyża”. Zły, a za nim człowiek zwiedziony diabelskim kłamstwem ustala Bogu granice i chce odebrać wolność Bogu: jeśli, jeśli, jeśli… A skoro nie może odebrać wolności, odbiera życie. Odbiera życie nienarodzonym, odbiera życie biorąc w niewolę do handlu, prostytucji, wyzysku w nieludzkich warunkach pracy, odzierając z godności. Człowiek chce wejść w miejsce Boga i Boga zabija…
… ale tak się tylko wydaje żydowskim zwierzchnikom, Piłatowi, rzymskim żołnierzom, że odbierają życie, później Nietschemu i wielu innym. Jezus powiedział: „… miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je [potem] znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca” (J 10, 17-18). Jezus zmienia wszystko, nawet porządek umierania. Jezus nawet śmierć przemienia. Śmierć staje się manifestacją wolności. Wolności dziecka. Dzieci Boże mają wolność w sobie. I tak jak Jezus manifestują wolność, kiedy zło zwyciężając dobrem (Rz 12, 21) i nie stawiają oporu złemu (Mt 5, 39). My jesteśmy dziećmi Bożymi: ochrzczonymi, umocnionymi sakramentami na drodze do pełni życia w Bogu. Na tej drodze śmierć jest już tylko bramą. Jezus znowu pokazuje, że: wszystko czyni nowe (Ap 21,5). Tylko czy ta śmierć musiała się dokonać aż na krzyżu?
Tak. Bo tak się wypełnia wola Boga. Tak wypełnia się wola Ojca, której Jezus poddał się w Ogrodzie, tak wypełniają się pisma: „Jak wywyższono węża … tak wywyższono Syna Człowieczego” (J 3, 14). Śmierć przez ukrzyżowanie to żadna nowość w brutalnie pacyfikującym poporządkowane sobie państwa Cesarstwie Rzymskim. Jezus przyszedł w najlepszym czasie, by nam objawić i wypełnić wolę swojego Ojca. I tak samo dzisiaj – w dobie siedzenia w domu, w dobie kiedy ludzie umierają bez bliskich u boku – Jezus przychodzi. Przychodzi na nowo. W drugim człowieku. I to czego tak bardzo się baliśmy: patrzeć na umierających bliskich, kiedy oni tego potrzebowali, teraz możemy zadośćuczynić trwając w milczeniu z Chrystusem umierającym na krzyżu. W Jezusie wszyscy umieramy, w Nim możemy jednoczyć się z tymi, którzy umierają bez bliskich, odosobnieni w szpitalach, hospicjach, umierających w slumsach, pod mostami, tymi umierającymi z zimna. Umierający potrzebuje obecności drugiego. Odważysz się być. Po prostu trwać przy Jezusie na krzyżu?


Kazania Pasyjne 4 - 22 marca

         Mt 27, 31-34

Kolejna z tajemnic bolesnych Różańca Świętego to „Dźwiganie krzyża”, inni mówią „Droga Krzyżowa”, czy „Droga na Kalwarię”. Według przekazu Mateusza Ewangelisty Szymon, którego znamy z piątej stacji nabożeństwa Drogi Krzyżowej, bierze od początku krzyż Jezusa. Jezus po swoim biczowaniu, które w poprzednim tygodniu próbowałem opisać przez ukoronowanie cierniem, nie miał już sił, by nieść krzyż na Golgotę. Cierniem ukoronowanie i biczowanie, jak każdy z naszych codziennych trudów i bolesnych doświadczeń, jest przygotowaniem na ostateczny pojedynek w godzinie śmierci ze wszelkimi słabościami, jakich doświadczyliśmy w życiu. Jezus teraz podążając na górę ma przed oczami całą brutalność, okrutność, pychę i wszystkie inne grzechy ludzkości. Tylko nieliczni dołączają do Niego na tej drodze w roli tych, którzy niosą pomoc.

Św. Mateusz tłumaczy nam, że Golgota oznacza Miejsce Czaszki. Ta nazwa na stałe jest umieszczona w naszej pamięci. I dobrze! Golgota, to po łacinie Kalwaria. Po prostu czaszka. Kiedy idziemy na kalwarię to idziemy do miejsca, gdzie nasza czaszka, nasza głowa, nasze myślenie, musi się zmienić. Nasze myśli o umieraniu, o niepewności jutra, o trudzie życia, o niesieniu krzyża dostają nowej perspektywy. Jezus „wszystko czyni nowe” (Ap 21, 5). A jednak Droga Krzyżowa, którą tyle razy rozważamy, podczas której „litujemy się” nad Jezusem nie zmienia nas. Nie zmieniamy myślenia, a nasze głowy dalej widzą tylko nas samych. Czy na drodze za Jezusem dostrzegam innych? Czy dostrzegam tylko swoje dobre uczynki, którymi chcę uzyskać u Boga oczekiwaną zapłatę za dobre życie?

Na tej drodze ku przemianie myślenia Jezus pokazuje nam na co zwracać uwagę. Jezus swoim spojrzeniem dostrzegał ludzi, którzy szli z Nim. Zobaczył Szymona, Niewiasty; Tradycja podaje nam jeszcze Jego Matkę – Maryję i św. Weronikę. Jezus w najgorszym momencie swojego życia na ziemi dostrzega ludzi wokół. Chociaż ma wszelkie prawo do tego, by stanąć na drodze, z powodu braku sił, pragnienia, upału, głodu, On idzie. Idzie drogą trudną. Dlaczego trudną? [Św. Jan Paweł II] Bo to właśnie człowiek jest drogą Kościoła (RH 14). Jezus, który idzie na miejsce czaszki, wskazuje nam drogę, którą On – Głowa Kościoła – podąża. Na tej drodze są obecni ludzie. O ludzi trzeba dbać. Bracie i siostro, czy my dbamy o siebie nawzajem? Czy troszczymy się o zdrowie najbliższych, o ich rozwój duchowy? Kiedy ostatnio zadaliśmy sobie pytanie w naszych domach, z których nie wychodzimy, albo wychodzimy ostatnio mniej, co jest nas ważne? Czy zapytałeś o to swoją swojej żonę, dzieci? Czy wiesz już, co twój mąż chciałby robić, kiedy to wszystko się skończy i jak mają na imię koleżanki i koledzy twojej córki czy syna? A czy dzieci już wiedzą co sprawia najwięcej radości ich rodzicom? [Czy we wspólnotach zakonnych coś się zmieniło przez ten czas Wielkiego Postu? Czy poznajemy się lepiej, bardziej dogadujemy i poszukujemy wspólnie drogi, czy spuszczamy wzrok, zapatrzeni we własny ból?] Jezus, wybrał drogę. Nie byle jaką, tylko krzyżową. Taka jest droga człowieka. I na tej drodze spotyka ludzi, których prowadzi do spotkania z Bogiem i z bliźnim.

Jesteśmy na tej drodze z Jezusem. Ale nie jesteśmy na tej drodze sami siostro i bracie. Nie przygotował nam Pan drogi indywidualizmu i egoizmu. Bóg stwarzając w ogrodzie Adama i Ewę tworzył z nimi wspólnotę. Ta wspólnota doświadczyła niewierności i grzechu. To w tej wspólnocie kroczących na Golgotę jest Jezus i dwóch skazańców, a tylko jeden z nich dobry. To właśnie we wspólnocie (domowej, parafialnej, w pracy, jakiejkolwiek) doświadczamy trudu wspólnej drogi. Jezus „nie odczarowuje” naszej rzeczywistości. Droga krzyżowa jest trudna. Zakończeniem tej drogi jest objawienie prawdy. Jest tam prawda o grzeszności ludzi, którzy do końca wyszydzają Jezusa i odzierają z szat. Dodatkowo przed ukrzyżowaniem żołnierze poją Go winem zaprawionym goryczą (tylko Mateusz o tym wspomina w swojej Ewangelii) – więc nie chcą oszczędzić Jezusowi bólu, ale sprawiają, że ta męka będzie jeszcze bardziej gorzka, pełna goryczy. Wiedział Jezus, że tak będzie, bo sam powiedział w ogrójcu: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci” (Mt 26,38). To jest objawienie grzesznej prawdy o człowieku. O nas, którzy zadając ból bliźniemu, zadajemy ten sam ból Chrystusowi. Także o tych, którzy do końca wyszydzają Jezusa, nawet w momencie śmierci, jak zły łotr.

Ta pesymistyczna wersja „prawdy o nas” musi jednak ustąpić wersji Boga. Bóg stworzył człowieka, mnie i ciebie, jako jedyne stworzenia dla siebie samego! (KDK 24). Prawda jest taka, że Jezus krocząc drogą, pokazuje nam w tych niewielu ludziach dobrej woli, prawdę o naszym powołaniu. Krocząc drogą, którą jest Jezus, Człowiek doskonały, poznajemy prawdę o nas samych. Na tej drodze poznajemy siebie grzesznych, ale wezwanych do świętości. Nasze Droga Krzyżowa Jezusa jest więc podążaniem za Jezusem, naśladowaniem Go przez dostrzeżenie potrzeb bliźnich i wychodzenia im naprzeciw. Jeśli więc na Drodze Krzyżowej, w drodze na Golgotę, Kalwarię, Miejsce Czaszki, nie dostrzegasz swoich bliźnich może się okazać, że twoja pobożność jest zamknięta jedynie w twojej głowie. Na końcu takiej drogi, gdzie wydaje ci się, że jestem sam, tam spoczywają czaszki, tych którzy nie zmartwychwstają.

Droga Jezusa zawsze otwiera na drugiego. Droga Krzyżowa Jezusa to droga z tymi, którzy biją, krzyczą, plują, popychają, kłamią, kradną … Droga Krzyżowa Jezusa to droga także z tymi, którzy ocierają twarz, niosą krzyż, potrzebują pocieszenia, dodają otuchy, którzy w cierpieniu nie czynią się „ofiarami”, ale z cierpienia robią ofiarę. To ci, którzy za Jezusem, wszystko czynią nowe.

Kazania Pasyjne 3 - 15 marca
    Mt 27, 11. 27-31
Dzisiaj Jezus staje przed nami jako Król. Nieostrożny słuchacz Ewangelii mógłby pomyśleć, że Jezusa chce by z Niego szydzono. Wszystko, co spotyka Jezusa przed chwalebną Męką jest naznaczone jednak Bożym zamysłem. Dlaczego w trzeciej tajemnicy bolesnej Różańca Świętego rozważamy cierniem ukoronowanie? Jak to możliwe, że akurat ten jeden moment, o którym każda z Ewangelii mówi wyłącznie jednym zdaniem, zostaje nam podany do rozważania, a może raczej do przeżycia?
We wszystkich czterech wersjach jednej Ewangelii słyszymy przed sceną ukrzyżowania, że Jezus mówi o sobie otwarcie, że jest królem. Król, co wydaje się nam oczywiste, musi mieć koronę. Nie wyobrażamy sobie jednak króla, który mógłby nosić pleciony wieniec z cierni zamiast złotej korony, czy jak wówczas laurowego czy złotego wieńca cesarskiego. Co za moc ma król w takiej koronie? Wydawało się oprawcom, że tym sposobem Jezus zostaje wyszydzony i wyśmiany. Jednak w przekazie ewangelistów, tak jasnym i dosłownym, Jezus objawia się jako jedyny Król. Nie taki, jak inni. Nie jak cezar, który przemocą zdobywa terytoria. Nie jak królowie średniowieczni wkraczający z orszakiem na królewski trakt. Ani nie jak współcześni, raczej tylko honorowi monarchowie, strzegący dynastii w już i tak niewielu krajach świata. Jezus pokazuje nam królestwo ubogich, smutnych, cichych, łaknących sprawiedliwości, miłosiernych, czystego serca, tych, którzy wprowadzając pokój i w końcu cierpiących prześladowanie dla sprawiedliwości. A cóż to za królestwo?
Do takich należy królestwo niebieskie (Mt 5, 10). To królestwo nie z tego świata. Które ciernia nie uważa za kolec, ale za chwałę oddaną Bogu, bo przyjętą z posłuszeństwa. To królestwo, które poddaje swoje plecy bijącym i pozwalającym się opluć (Iz 50,6) byle wypełniła się wola Boża. Ta wola, o którą codziennie się modlisz mówiąc: „bądź wola Twoja”. A może raczej zasłonisz twarz przed zniewagami i opluciem? Może zasłonisz się prawą ręką, którą najpierw policzkowałeś drugiego? A w tej prawej ręce Jezus trzyma trzcinę na pośmiewisko. On nawet tej trzciny nie złamał (por. Iz 40, 3), bo w tym prześmiewczym widoku Jezusa zaczyna panować na nowo. Staje się Królem, który przynosi prawo (Iz 40,3). To prawo błogosławieństw, prawo miłości i posłuszeństwa Ojcu. To Prawdziwy Król, który zamiast berła trzyma trzcinę. A czym było berło królewskie?
Królowie, których widzimy na obrazach trzymających berło, a często jabłko królewskie wyglądają jakby mieli władzę. Co jednak w rzeczywistości kryło takie berło? W środku tego królewskiego jabłka była grudka ziemi. Choć oprawiona w złoto, miała przypominać, że jedyna rzecz, nad którą mają władzę to proch. A proch to nicość. Z prochu ziemi jedynie Bóg może utworzyć życie. Tak właśnie Jezus królujący niesie życie dla nas. Kiedy z koroną z cierni wbitą na głowę zaczyna się pośmiewisko rzymskich żołnierzy, to dla całego świata zaczyna się królowanie Jezusa. Dlaczego tego rzymianie i żydzi nie widzieli? Bo dobrze widzi się tylko sercem (A.deSt Exupery); bo tylko czystego serca Boga oglądać będą (Mt 5,8). Inni nie zobaczą Króla Wszechświata. Tak i my nie dostrzeżemy władzy królewskiej w Jezusie, jeśli w naszych bliźnich nie zobaczymy Jezusa. Ciernie zasłaniają chwałę. Co więc jest moją koroną cierniową, która nie pozwala mi uznać Jezusa za Króla?
Dzisiaj wiele spraw i rzeczy przysłania nam porządek spraw, jaki dał nam dobry Bóg. Troska o zdrowie i życie, o zakażenie, o brak pożywienia. Mniejszy i większy strach przed nieznanym. Obawa o starszych, schorowanych. To wszystko staje się naszą koroną cierniową, której nie potrafimy przyjąć tak jak to zrobił Jezus. On przyjmując tę koronę, która zapowiadała Jego ziemski koniec, dostrzegał, pomimo upływającej Krwi i coraz słabszego oddechu, wypełnienie się woli Ojca. To zaufanie i spokój, ta cichość Jezusa w przyjęciu całego trudu dnia Jego śmierci, rodzi podziw do Niego. Bo to właśnie nasze trudności wydają się być większe niż tryumf Króla. A Chrystus – Król staje w koronie z cierni przede mną, przed Tobą i pokazuje postawę zaufania. Pokazuje, że koniec jest tylko początkiem nowego. Wszystko czyni nowe (Ap 21,5). Nowym, w świetle Bożego Słowa, staje się cierpienie, bo pokazuje drogę do nieba. Nowym staje się cierń zamiast złota, bo w ubóstwie jest moc królowania nad pychą żywota i pożądliwościami (1 J 2,16). Co wybierasz: królowanie na tym świecie, czy królestwo Jezusa?
Cierniem ukoronowany Król, to mój Bóg. Chcesz takiego Boga? Chcesz takiego Boga, który pozwala ludziom zadawać ból? Chcesz takiego Boga, który nie przeszkodził tworzyć chorób, które niszczą cywilizację i powodują zamęt wśród ludzi? Chcesz takiego Boga, który sam stał się Człowiekiem, żebyśmy w końcu nauczyli się żyć naśladując właśnie Jego styl życia? Na pewno chcesz, bo przecież po to słuchasz Ewangelii, po to przyjmujesz Komunię i korzystasz z sakramentów. Bo teraz widzisz, że Jezus wyszydzony, to Bóg-Człowiek, który nie boi się niczego, nie odwraca się od największego trudu, żeby ratować ciebie i mnie. To Bóg tak rozmiłowany w twoim życiu, że własne oddaje. To Bóg któremu tak miły jest każdy, nawet siwy włos na twojej głowie, że na swoją głowę przyjmuje koronę, która rani Go do „mózgu samego” („Dobranoc Głowo Święta”). Czy można przejść obok tak wielkiego poświęcenia Jezusa dla nas, wybranych i uświęconych Jego drogocenną Krwią?
Nie można! Nie można przejść obojętnie obok Pana wyszydzonego. Nie możemy sprawić, żeby ciernie bólu, niewiary bluźnierców, pogardy dla życia zasłoniły nam jasne widzenie rzeczywistości. Nie możemy zasłaniać swojego wzroku, ograniczać widzenia sercem. Bez spojrzenia wiary nic nie może pasować. Ani Jezus z koroną cierniową, ani zaraza na ziemi, ani zabijanie nienarodzonych, ani handel ludźmi, ani niesprawiedliwość społeczna. Jednak królowanie Jezusa nie polega na zaprowadzeniu ładu na ziemi, ale na zaprowadzeniu porządku w twoim i moim sercu. W nawróceniu i spokoju jest wasze ocalenie (Iz 30, 15). Niech w tym wyjątkowym czasie, towarzyszy nam słowo Boże, abyśmy nie zbliżali się do Pana tylko w słowach, ale całym sercem zbliżyli się do Niego. Niech nasza cześć, którą oddajemy Bogu nie będzie tylko wyuczonym przez ludzi zwyczajem. Niech Pan ponowi niezwykłe swoje działanie cudów i obali mądrość mędrców (Iz 29,13-14). A my z różańcem, przy zapalonej świecy wsłuchajmy się te słowa, które od początku Wielkiego Postu nam towarzyszą: kiedy chcesz się modlić, idź do swej izdebki i módl się do Pana, a On odda Tobie (Mt 6,6). Amen.