5 kwietnia 1891 r. – 22 stycznia 1904 r.

Wspomnienie: 22 stycznia

Urodziła się w Santiago, w Chile. Kiedy nagle umarł jej ojciec, matka z dwoma córkami uciekła do Argentyny, niedaleko Andów. W 1990 r. Laura została przyjęta do kolegium, które prowadziły, Córki Maryi Wspomożenia Wiernych. W następnym roku przyjęła Komunię św. i tak jak Dominik Savio, zobowiązała się kochać Boga całą sobą, być gotową umrzeć, byle by tylko nie popełnić grzechu. Wkrótce stała się wzorem przyjaźni z Jezusem oraz miłości apostolskiej. Była wierna codziennym obowiązkom. Pełna ufności znosiła i w bohaterski sposób przyjmowała fizyczne i moralne cierpienia, które były ponad jej wiek. Kiedy zrozumiała, że jej matka żyje w grzechu z ojczymem, ofiarowała się Panu za jej nawrócenie, wybrała ascezę i za zgodą spowiednika złożyła prywatne śluby ewangeliczne. Wykończona przez chorobę i cierpienie, przekazała matce swoją tajemnicę: „Mamo, ja umieram! Już dawno prosiłam Jezusa ofiarując swoje życie za ciebie, abym wywalczyła twój powrót do Niego… Mamo, czy przed śmiercią nie doświadczę radości z twojego nawrócenia?” Doświadczywszy tej radości zmarła w ten sam wieczór – 22 stycznia 1904 r.

Laura – pieśń czystości, dziecięcej miłości, ofiary.

W roku 1988, w roku jubileuszowym ks. Bosko, papież Jan Paweł II ogłosił Laurę błogosławioną.

***

Dyrektorka salezjańskiego instytutu, która przyjęła Laurę, pozostawiła taką notatkę: „Od pierwszych dni po przybyciu do kolegium Laura wyróżniała się swoim myśleniem i pobożnością przewyższającym jej wiek. Jej serce nie znajdowało spokoju i odpoczynku w żaden inny sposób, jak tylko w Bożych sprawach. Choć była jeszcze dzieckiem jej pobożność była dojrzała: niczego sztucznego ani żadnej przesady. We wszystkim była zwykła i normalna. Podczas modlitwy można było zauważyć jej świadome zanurzenie się w to, co czyniła. Z tą samą uwaga wykonywała inne swoje obowiązki. Zwykle mawiała: „Modlitwa czy praca – dla mnie to samo; to samo – modlić się, bawić, czy spać. Wykonując to, co polecono, wykonuję to, czego chce Pan. To najlepsza modlitwa.”

Kiedy przełożeni wydają polecenie, wykonajcie wszystko bez wahania. Nie bądźcie jak ci, którzy wzruszają ramionami, potrząsają głową, albo, co gorzej – odmawiają. Tacy ciężko obrażają samego Boga, który przez przełożonych poleca wykonać jedno albo drugie. (Ks. Bosko)

(Cyt.za: bosco.lt)

(1842 – 1912)

Wspomnienie: 30 stycznia

Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku koło Jarosławia. Pochodził ze średnio zamożnej, wielodzietnej rodziny. Jego matka – Maria zajmowała się wychowywaniem dzieci, zaś ojciec – Jan był trzykrotnie wybierany na burmistrza. Bronisław wzrastał w atmosferze ciepła i miłości. Od początku wychowywany w duchu katolicyzmu, zauważał potrzeby innych i odznaczał się niezwykłą empatią.

Ukończył szkołę elementarną w Pruchniku, a następnie kształcił się w gimnazjum w Przemyślu, gdzie pod wpływem nauczycieli – ateistów i nieodpowiednich lektur, przeżył półtoraroczny kryzys wiary. Jednakże głos Boga, odzywający się w sercu Bronisława był silniejszy od wszelkich propagand i indoktrynacji.  Za sprawą noweli Józefa Korzeniowskiego „Narożna Kamienica”, upadł na kolana i modlił się słowami: „Jeśli istniejesz, Boże, daj mi się poznać, a wszystko dla Ciebie gotowym uczynić”. Był to moment przełomowy w historii jego powołania. Uzyskawszy maturę w 1863 roku, wstąpił do seminarium w Przemyślu i już po czterech latach otrzymał święcenia prezbiteratu. Jego pierwszym miejscem kapłańskiej posługi była parafia Harta, gdzie dał się poznać jako ofiarny duszpasterz, spowiednik, kaznodzieja i nauczyciel katechizmu. Od 1870 roku pracował przy katedrze przemyskiej – był wikariuszem, kapelanem więziennym i katechetą.

Następnie ukończył studia filozoficzne i pedagogiczne na uniwersytetach Jana Kazimierza we Lwowie i Jagiellońskim w Krakowie, dzięki czemu zdobył bogatą wiedzę teoretyczną, którą następnie wykorzystywał w duszpasterstwie parafialnym i przekazywał alumnom w seminarium duchownym w Przemyślu, gdzie został wykładowcą.

Jako proboszcz parafii Gać, zaczął dostrzegać ogromne problemy społeczno – etyczne swoich parafian. Postanowił walczyć z alkoholizmem i próżnowaniem. Prowadził edukację w zakresie gospodarki rolnej. Za jego przyczyną otwarto spółdzielnie „Samopomoc Chłopska” i „Spółkę Tkaczy”, co spowodowało rozwój pszczelarstwa, sadownictwa, ogrodnictwa, tkactwa i przyczyniło się do podniesienia poziomu życia. W sercu ks. Markiewicza istotne miejsce zajmowała młodzież. To dla niej organizował czas, zapraszał do siebie, uczył gier i zabaw.

Wkrótce odczuł pragnienie wstąpienia do zgromadzenia zakonnego. Za zgodą biskupa wyjechał do Włoch, gdzie spotkał św. Jana Bosko. Odkrył, że droga życia salezjańskiego jest jego drogą. Odbył nowicjat, podczas którego uczył się bycia wychowawcą najbiedniejszej i opuszczonej młodzieży. 25 marca 1887 roku złożył uroczystą profesję zakonną na ręce księdza Bosko, a następnie pracował jako profesor oraz spowiednik sióstr salezjanek. Niespodziewanie zapadł na ciężką chorobę płuc i 20 marca 1892 powrócił do Polski. Został cudownie uzdrowiony dzięki wstawiennictwu jednej z przemyskich karmelitanek, która oddała Bogu swoje życie w zamian za zdrowie ks. Bronisława.

Zaraz po tym wydarzeniu rozpoczął zakładanie polskiej placówki salezjańskiej w Miejscu Piastowym. Otworzył szkołę gimnazjalną, zawodową, drukarnię, warsztaty rzemieślnicze i zakład wychowawczy. Do jego dzieł przybywało coraz więcej chłopców. Zaniepokoiło to władze austriackie, które rozpoczęły ataki wymierzone w działalność księdza Markiewicza. Ze względu na trudności jakie powstały w czasie przenoszenia dzieła salezjańskiego na ziemie polskie, ksiądz Markiewicz zdecydował się odłączyć od Towarzystwa św. Franciszka Salezego i utworzyć nowy zakon (michalici), którego patronem został św. Michał Archanioł. Choć pod inną nazwą, nadal pracował dla dobra młodzieży, wychowując ją na prawych chrześcijan i uczciwych obywateli, w duchu powściągliwości i umiłowania pracy.

Ks. Bronisław Markiewicz zmarł 29 stycznia 1912r. Jego dzieło jest nadal kontynuowane. Zgromadzenie św. Michała Archanioła zostało zatwierdzone w 1921r. (gałąź męska) i 1928r. (gałąź żeńska). Założyciel michalitów został beatyfikowany 19 czerwca 2005, a jego wspomnienie przypada 30 stycznia. Ze względu na podobny charyzmat od 2000 roku michalici należą do Rodziny Salezjańskiej ks. Bosko.

Akacjusz Cybulski SDB

(1904 – 1955)

Wspomnienie: 13 października

Bł. Aleksandra Maria da Costa bywa nazywana "ukrzyżowaną z Balazar". Jezus trzykrotnie zapowiedział jej wybuch drugiej wojny światowej. Przez 13 lat żyła tylko Komunią świętą.

Historia Aleksandry Marii da Costa zdaje się być wciąż mało znana. Urodziła się 30 marca 1904 roku w parafii Balazar w Portugalii. Była to Wielka Środa. Ochrzczona została 2 kwietnia w Wielką Sobotę. Jej życie można podzielić na dwa etapy. Pierwsze radosne 19 lat i 32 lata Drogi Krzyżowej z Jezusem cierpiącym. Pod koniec życia była nazywaną "ukrzyżowaną" lub "chorą z Balazar".

Przez całe życie była związana ze swoją wioską. Od szóstego roku życia uczyła się katechizmu, mając siedem lat przyjęła Pierwszą Komunię. Chętnie chodziła do kościoła, bo bardzo lubiła oglądać figury świętych. Rozkochała się w figurze Bolesnej Matki Bożej i św. Józefie. Opiekowała się nią siostra Diolinda. Matka musiała pracować od rana do wieczora, by wyżywić rodzinę. Jako dziecka była małą psotnicą. Ale chętnie pomagała w domu.

"Nie mogę sobie wyobrazić, że mały Jezus, mając taką Matkę jak Maryja, nie miał pieluch i ubranek. Nie mogę sobie wyobrazić, żeby mały Jezus był brudny. Chciałam zawsze być świętą, ale byłoby to dla mnie umartwienie nie do zniesienia, gdybym musiała iść do świętości w brudzie. Uważam, że Bóg nie chce ani brudu duszy, ani ciała".

Od 12 roku życia pracowała u bogatego gospodarza w sąsiedztwie. Wymagał pracy ponad siły i był ordynarny. Po pięciu miesiącach Aleksandra zrezygnowała z pracy u niego i poszła pracować na polu. Gdy skończyła 14 lat zaczęła budzić zainteresowanie u chłopaków. Przypomniał sobie o niej gospodarz, u którego pracowała. Pewnego dnia zjawił się w towarzystwie dwóch wyrostków domu Aleksandry. Jej siostra kazała zamknąć drzwi i kazała odejść mężczyznom, ci jednak przepuścili atak. Wdarli się do domu, rzucili na Diolindę i drugą dziewczynę, która była u da Costów, Aleksandra, by uchronić się przed gwałtem wyskoczyła przez okno. Spadła z 4 metrów.

"Poczułam ogromny ból w kręgosłupie. Z trudem podniosłam się, chwyciłam kawał kija z winnicy i pobiegłam do domu ratować siostrę i jej przyjaciółkę. Wywijając kijem, wołałam: <<Psy! Precz stąd!>>. Napastnicy uciekli, a my zmęczone wróciłyśmy do pracy. Chwilę później poczułam straszliwe bóle i musiałam się położyć do łóżka".

Następstwem upadku był postępujący paraliż. Gdy skończyła 19 lat nie mogła już wstać z łóżka. Była do niego przykuta do końca życia. Na początku choroby prosiła Boga o uzdrowienie. Dopiero w 1928 r. zrozumiała, że to cierpienie jest jej powołaniem. W 1931 roku Jezus zaprasza Aleksandrę, aby razem z Nim złożyła siebie na ofiarę. Jej powołanie kryje się w słowach: "Kochać, cierpieć, wynagradzać". W 1936 roku czuje, że Jezus wzywa ją: "Pomóż mi zbawiać ludzi". Jej stan się pogarsza, a proboszcz decyduje się przynosić jej codziennie Komunię świętą.

3 października 1938 roku Aleksandra przeżywa po raz pierwszy Mękę Chrystusa. To przeżycie będzie się powtarzać aż do 20 marca 1942 roku. Ojciec święty poleca ks. Emmanuele Vilar zbadać całą sprawę.

Jezus trzykrotnie zapowiedział jej wybuch drugiej wojny światowej, jako karę za ciężkie grzechy. Aleksandra składa swoje życie, jako ofiarę dla ubłagania pokoju.

3 kwietnia 1939 roku jej stan znowu się pogarsza. Przestaje jeść. Do śmierci będzie żyła wyłącznie Komunią świętą, a więc 13 lat. 21 czerwca 1944 roku spotyka salezjanina ks. Umberto Pasquale, który będzie jej kierownikiem duchowym do samego końca. Przez 11 lat kapłan zebrał prawie 5 tysięcy stron dokumentacji tego, co Aleksandra mówiła do siostry, do niego, do nauczycielki z Balazar.

W 1945 roku ks. Umberto przynosi jej dyplom współpracownicy salezjańskiej. Swoje cierpienie ofiarowuje za współpracowników salezjańskich. Obok łóżka oprócz dyplomu prosi o zamieszczenie zdjęcia z kaplicy nowicjackiej z Mogofores, by jako siostra cierpiąca, wspierać ich przygotowanie do pracy salezjańskiej z młodzieżą. Napisze do nich:

 "Mam was wszystkich w moim sercu. Zaufajcie: Jezus będzie zawsze z wami. Liczcie na mnie tu na ziemi i potem w niebie, gdzie będę was oczekiwać. Proszę was bardzo: módlcie się za mnie! Wasza Aleksandra."

W styczniu 1946 roku przeżywa mistyczne zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Jezus obieca jej również, że do jej grobu przywoła wielu grzeszników, którzy się nawrócą. Wielu pielgrzymów zacznie przychodzić do niej jeszcze za życia. Jezus powie do Aleksandry: "Przeżywasz teraz okres mojej publicznej działalności. Wiele dusz rozpali się dzięki twemu przykładowi wielką miłością do Eucharystii".

Od 9 kwietnia 1954 zaczyna mieć problemy ze wzrokiem. Swój pokój nazywa ciemnym więzieniem. 6 maja 1955 roku Maryja mówi do niej, że wkrótce po nią przyjdzie. Stało się to 13 października 1955 roku. Wokół niej była grupa ludzi. Szepcze do nich:

 "Nie grzeszcie. Świat jest nic nie wart. To wszystko. Przystępujcie często do Komunii świętej. Każdego dnia odmawiajcie różaniec. Z Bogiem, do zobaczenia w niebie".

Zmarła wieczorem mówiąc: "idę do nieba". 25 kwietnia 2004 roku Alexandra Maria da Costa została ogłoszona błogosławioną.

Tekst na podstawie książki: Ks. S. Schmidt SDB, Święci, błogosławieni, słudzy boży rodziny salezjańskiej, Wydawnictwo Salezjańskie 1997

(cyt.za: gosc.pl)

(1858 – 1893)

Wspomnienie: 2 sierpnia

Zwycięskie powołanie Augusta Czartoryskiego

Wprawdzie ks. August Czartoryski nie stanął na czele grupy polskich salezjanów, którzy zainicjowali dzieło ks. Bosko na zniewolonych wówczas ziemiach polskich, ale z jego fundacji w salezjańskich zakładach we Włoszech mogli się kształcić młodzieńcy, którzy przybywali tu z różnych regionów Polski. Pierwsi polscy salezjanie zanieśli za to księcia do ojczyzny na swoich sztandarach, popularyzując jego świątobliwe życie w „Wiadomościach Salezjańskich” i w licznych publikacjach, które masowo kolportowano wraz z rozwijającymi się na terenie Galicji salezjańskimi dziełami wychowawczymi dla młodzieży. Książę August Czartoryski był wśród rodaków postacią rozpoznawalną i swoim nazwiskiem uwiarygodniał młode i krzepnące jeszcze zgromadzenie zakonne. Już wówczas rozpoczęto starania o wyniesienie go na ołtarze, co nastąpiło jednak dopiero po ponad stu latach od śmierci świątobliwego księcia, 24 kwietnia 2004 r. Błogosławiony ks. August Czartoryski staje się dziś szczególnym patronem młodzieży, która pokonać musi wiele przeciwności, aby móc realizować swoje życiowe powołanie.

U progów salezjańskich dziejów na ziemiach polskich kilka wydarzeń miało charakter wyraźnie opatrznościowy. Do takich można zaliczyć kapłaństwo i pobyt w dopiero rozwijającym swoje skrzydła zgromadzeniu salezjańskim księcia Augusta Czartoryskiego.

Pomimo iż był salezjaninem zaledwie pięć lat, a w kapłaństwie przeżył tylko rok, na trwałe wpisał się w dzieje salezjańskiej Polski i dziś czcimy go w Kościele jako błogosławionego.

Co takiego wyjątkowego wydarzyło się w życiu księcia, spokrewnionego z najbardziej znamienitymi rodami arystokratycznymi Europy, że postanowił realizować swoje życiowe powołanie z dala od salonów pośród salezjanów ks. Bosko i jaki to miało wpływ na rozwój salezjańskich dzieł na ziemiach polskich, znajdujących się wówczas w rękach zaborców.

Patriotyczna arystokracja

Nazwisko Czartoryskich znane było niemal wszystkim ówczesnym Polakom i kojarzone w walką o odzyskanie utraconej pod koniec XVIII w. niepodległości. W latach 1843-1875 ich paryska siedziba w Hotelu Lambert stała się głównym ośrodkiem Wielkiej Emigracji i zarazem konserwatywnego obozu politycznego, zwanego Familią. Środowisko to znacznie się zaktywizowało po upadku powstania listopadowego, a w Hotelu Lambert gościli tak znamienne postaci jak Fryderyk Chopin, narodowi poeci Juliusz Słowacki i Adam Mickiewicz czy też znakomity malarz Juliusz Kossak.

W tej właśnie siedzibie rodu Czartoryskich przyszedł na świat 2 sierpnia 1858 r. August, którego wychowywano zgodnie z przyjętym pośród arystokratycznych rodzin zwyczajem kultywowania dobrych obyczajów i wielowiekowych rodowych tradycji. Celebrowano spotkania przy okazji uroczystości rodzinnych, świąt kościelnych czy zimowych i letnich wakacji. W przypadku rodziny Czartoryskich było to również wychowanie religijne w duchu katolickim, które wynikało z głębokiej wiary, zwłaszcza twórcy Familii i Hotelu Lambert Adama Jerzego, dziadka Augusta. Powszechnie znana jest jego dewiza życiowa: „Katolicyzm nie powinien być z miłości ojczyzny, ale patriotyzm z miłości Boga”. Ten emigracyjny przywódca zniewolonego narodu był przekonany, że „Bóg Polski nie opuści”. August odziedziczył po przodkach nie tylko majątek, ale również i głęboką religijność, która motywowała do postaw społecznych i patriotycznych. Wyróżniał się w tym względzie w gronie swoich rówieśników z rodzin arystokratycznych.

August był wychowywany również z myślą o powierzeniu mu w przyszłości przywództwa obozu patriotycznego, na którego czele stała jego rodzina. Starannie dobierano mu nauczycieli i wychowawców, wśród których wymienić należy zwłaszcza Józefa Kalinowskiego, powstańca i oficera, który po klęsce powstania styczniowego został skazany na Sybir. Po powrocie z wygnania osiadł na krótko w Paryżu, zajmując się właśnie nauczaniem Augusta Czartoryskiego, po czym wstąpił do karmelitów i przyjął imię Rafał. Został wyniesiony na ołtarze przez Jana Pawła II i czcimy go jako świętego.

Książę za młodu bywał w najważniejszych europejskich salonach. Zwiedził wiele ważnych miejsc, co było elementem jego wszechstronnej edukacji. Dziś powiedzielibyśmy, iż w tym względzie był Europejczykiem. Plany Pana Boga jednak były zgoła inne i August nie stanął ani na czele rodu, ani emigracyjnego obozu patriotów.

Salezjanin

Okazało się, że decydującym wydarzeniem w życiu Augusta Czartoryskiego było spotkanie z Janem Bosko, do którego doszło w Paryżu w siedzibie rodu Hotelu Lambert 18 maja 1883 r. August od pierwszego spotkania zauroczył się osobą świątobliwego kapłana, o którego dziełach na rzecz ubogiej młodzieży było już głośno. Nastąpiło to w momencie, kiedy stawał się już dojrzałym młodzieńcem. Miał 25 lat i familia oczekiwała od niego konkretnych decyzji dotyczących życiowych planów. W sercu księcia tliło się jednak powołanie do życia zakonnego i kapłaństwa. Po kilku wizytach w Turynie w oratorium na Valdocco i rozmowach z ks. Bosko upewnił się wewnętrznie, że swoje życiowe powołanie powinien realizować w zgromadzeniu salezjańskim. Na drodze jednak do wstąpienia w szeregi duchowych synów ks. Bosko musiał pokonać kilka niemałych przeszkód. Opór rodziny, początkowa niechęć dla tych planów samego ks. Bosko, także problemy natury zwyczajowej wynikłe z arystokratycznego wychowania oraz pogarszające się zdrowie to najważniejsze z nich. Książę jednak pomimo przeciwności dopiął swego.

Protagonista dzieł salezjańskich na ziemiach polskich

W czerwcu 1887 r. August rozpoczął nowicjat w San Beningo Canavese. Strój zakonny przyjął z rąk samego ks. Bosko 27 listopada 1887 r. To ważny dzień w historii salezjańskiej Polski, ponieważ wraz z Augustem sutannę przywdział Wiktor Grabelski. Obaj w wizji przełożonych mieli zaszczepić zgromadzenie na ziemiach polskich. W 1888 r. książę złożył profesję zakonną i zrzekł się przysługujących mu prerogatyw majątkowych i tytułu ordynata sieniawskiego. Niestety, stale pogarszał się stan jego zdrowia, także rodzina cały czas nalegała, aby porzucił zgromadzenie i rozpoczął leczenie postępującej gruźlicy w znamienitych kurortach. August akceptując z pokorą Boże plany i krzyż, który przyszło mu nieść, postanowił pozostać salezjaninem aż do śmierci. Wytrwale studiował teologię i przygotowywał się do święceń kapłańskich, które otrzymał 2 kwietnia 1892 r. w San Remo.

Życie kapłańskie ks. Augusta trwało zaledwie rok. Zmarł w Alassio 8 kwietnia 1893 r. w opinii świętości. W jego krótkim salezjańskim życiu spełniły się jednak prorocze słowa ks. Bosko, które wypowiedział do księcia, kiedy ten przywdziewał strój zakonny: „Odwagi, mój książę. Dziś odnieśliśmy wspaniałe zwycięstwo. Ale muszę także z wielką radością powiedzieć wam, że przyjdzie dzień, w którym książę będzie kapłanem i z woli Boga uczyni wiele dobra dla swojej ojczyzny".

ks Jarosław Wąsowicz, salezjanin

(cyt. za: don Bosco.pl)

12 października 1880 r. – 15 marca 1951 r.

Wspomnienie: 15 marca

Urodził się we Włoszech, w ubogiej rolniczej rodzinie. Kiedy skończył 16 lat wraz ze swoją rodziną wyemigrował do Argentyny w poszukiwaniu szczęścia. W Bahia Blanca młodzieniec zapoznał się ze salezjanami. Mając 19 lat pożegnał się z najbliższymi i wstąpił do nowicjatu salezjańskiego. Będąc klerykiem został przeznaczony do opieki nad księdzem chorującym na gruźlicę, którą sam się zaraził. Został wysłany do Viedma, aby wzmocnić zdrowie. Pielęgnowany z miłością, nie tyko wyzdrowiał, lecz i odnalazł swoja misję – być pielęgniarzem chorych. Przerwał naukę teologii i został koadiutorem (bratem salezjaninem) rozpoczynając swoją misję wśród ubogich chorych w mieście. Będąc dyrektorem szpitala przez wiele lat na rowerze pokonywał wiele kilometrów zawożąc lekarstwa chorym, pragnąc pocieszyć ludzi, którzy stracili nadzieję i szukając pomocy dla swojego szpitala. Szczególną uwagę skierował na bezpłatną opiekę nad chorymi. Wszyscy znali „doktora” Artemida i wielce cenili jego miłość, która zawsze była oświecona przez wiarę i oddanie się Opatrzności. Pan Zatti był dobry i mądry, kochający i stały. Spieszył do każdego, do wszystkich zwracał się po imieniu stosując odpowiednie słowa. Nie poddawał się przeciwnościom, zawsze pragnąc służyć tyko Chrystusowi w najbardziej cierpiących i biednych braciach. Całe życie przeżył służąc innym kończąc swoją ziemską pielgrzymkę 15 marca 1951 r.

Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 14 kwietnia 2002 r.

***

Jeden z jego znajomych wspomina: „Artemide Zatti był czysto duchowym człowiekiem. Tak duchowym, że nawet materialne sprawy podnosił do Nieba. Zatti był wybitnym misjonarzem wśród emigrantów, młodzieży i biednych; był wcieleniem pracy i radości, wiernością duchowi ks. Bosko”. Bez wątpliwości, jest przykładem dla wszystkich zakonników i świeckich, jak można uświęcić nawet najbardziej pokorna pracę jednocząc się z Bogiem i służąc najbardziej potrzebującym braciom.

„Jeśli chcesz, by Bóg był dla ciebie miłosierny, bądź miłosierny dla ubogich. Wtedy będziesz mol powiedzieć: „czynię, co mogę”. Jeśli czynisz, co w twojej mocy, możesz być spokojny. Jeśli nie macie bogactw, daj to, co możesz. Czy brakuje chorych, których mógłbyś odwiedzić, pielęgnować, być obok? Czy nie ma opuszczonej młodzieży, którą trzeba wychować po chrześcijańsku? Czy nie ma braci, którzy m trzeba pomóc, wysłucha?” (ks. Bosko)

(Cyt.za: bosco.lt)

Zamordowani z nienawiści do wiary

(w tym: 30 salezjanów i 2 salezjanki)

Wspomnienie – 11 marca

W przeszłości Jan Paweł II dokonał już kilku zbiorowych beatyfikacji męczenników z okresu prześladowań Kościoła w Hiszpanii w latach trzydziestych XX w. (ostatnio 21 listopada 1999 r., por. «L'Osservatore Romano», n. 2/2000, s. 29-34), wynosząc do chwały ołtarzy łącznie ponad 200 osób. Beatyfikacja z 11 marca br. — największa z dotychczasowych — podwoiła liczbę męczenników uznanych publicznie przez Kościół, a reprezentujących ponad 10 tys. osób, które zostały we wspomnianym okresie zamordowane «z nienawiści do wiary». Ta pierwsza beatyfikacja nowego wieku i tysiąclecia była zwieńczeniem procesów kanonicznych przeprowadzonych w archidiecezji Walencji, w Barcelonie i w Leridzie. Dotyczyły one osób w różnym wieku i sprawujących różne posługi w Kościele: kapłanów diecezjalnych, zakonników, zakonnic oraz świeckich mężczyzn i kobiet. Liczba nowych błogosławionych jest tak duża, że nie sposób przedstawić tu szczegółowo historii życia i męczeństwa każdego z nich. Procesy ujawniły jednak pewne elementy wspólne dla wszystkich: przyczyną aresztowania i skazania na śmierć bez sądu była wyłącznie ich przynależność do Kościoła katolickiego, ich działalność duszpasterska i religijna; prześladowcy kierowali się nienawiścią do wiary i Kościoła, natomiast sami błogosławieni nie uczestniczyli w żaden sposób w toczących się wówczas walkach ideologicznych i politycznych; swoim świątobliwym życiem i świadectwem dali dowód gotowości do męczeństwa i przyjęli je jako wolę Bożą, nie stawiając oporu prześladowcom, ale szczerze im wybaczając.

***

Bł. Józef Aparicio Sanz został beatyfikowany jako jeden z 37 kapłanów archidiecezji Walencji, zamordowanych w okresie od sierpnia do grudnia 1936 r., czyli krótko po wybuchu wojny domowej. Urodził się 12 marca 1893 r. w Enguerze, przygotowywał się do kapłaństwa w seminarium w Walencji; święcenia przyjął 17 czerwca 1916 r. Pracował w różnych parafiach, podczas epidemii grypy w 1918 r. z wielkim poświęceniem i z narażeniem życia opiekował się chorymi, od 1931 r. był archiprezbiterem w rodzinnej Enguerze. Założył tam m.in. Akcję Katolicką i stowarzyszenie kobiet. Poniósł śmierć męczeńską w Picadero de Paterna 29 grudnia 1936 r. Krótko przed śmiercią napisał wiersz, w którym wyrażał gotowość przyjęcia męczeństwa, nazywając je największą łaską, jaką można otrzymać od Boga.

(cyt.za: opoka.org.pl)